Vanmorgen, toen ik wakker werd, viel plots mijn frank: het was weer eens tijd om een blog te schrijven. Maar waarover? Ik heb onderwerpen genoeg waar ik graag over vertel, maar niets voelde juist voor vandaag. Tot ik met de honden ging wandelen… en die wandeling helemaal anders verliep dan gewoonlijk. En voilà, daar was ineens mijn inspiratie!
Normaal zijn mijn honden altijd enthousiast als we vertrekken, maar vandaag waren ze écht niet te houden. Nog voor ze goed en wel uit de auto waren, leken het net losgeslagen holbewoners. Stratos was geen hond meer, maar een soort 4x4 met extra trekkracht. En Delorean – die anders echt goed luistert – had precies bananen in zijn oren. Vroeger had ik mij daar druk in gemaakt. Nu stel ik mij direct de vraag: waarom vertonen ze dit gedrag?
En eigenlijk was het antwoord simpel. Er stond veel wind vandaag en we wandelden langs het kanaal. Geluiden en geuren kwamen van alle kanten tegelijk op ons af. En alsof dat nog niet genoeg was, vloog er vanalles over het pad: bladeren, takjes, rommel… Delorean is sowieso gevoelig voor geluiden tijdens wandelingen, dus dat was gewoon allemaal te veel.
Na nog geen tien minuten besloot ik om gewoon terug te draaien. Het had echt geen zin om zo verder te gaan. Stratos trok van het ene geurpunt naar het andere alsof hij op jacht was en Delorean zigzagde als een kip zonder kop van links naar rechts.
Nadat we een paar meter terug gewandeld waren, heb ik hen even bij mij genomen. Even pauze, ademen, tot rust komen. Ik vraag hen nooit om te zitten of te liggen – dat mogen ze zelf kiezen – als ze maar rustig zijn. We nemen gewoon even tijd om te kijken, te luisteren en te ruiken.
Vanuit die rust zijn we dan verder gewandeld naar de auto. En misschien denk je nu: waarom deed je dat niet al op de heenweg? Wel, Stratos en Delorean zijn honden die altijd rustiger zijn op de terugweg. In normale omstandigheden wandelen ze op de heenweg rustig mee aan de lijn, terwijl ze overal gaan snuffelen. Op de terugweg komen ze vaker even naast mij lopen of checken ze spontaan in.
Had ik hen op de heenweg al proberen stil te zetten, dan had dat alleen maar frustratie opgeleverd. Nu, op de terugweg, waren ze wél in staat om tot rust te komen. En ja hoor, er werd gesnuffeld! De terugweg heeft dan ook dubbel zo lang geduurd als de heenweg en dat is helemaal oké.
Wat ik vooral wil meegeven: kijk naar je hond. Stel jezelf de vraag waarom hij bepaald gedrag vertoont. Wat is er anders dan anders? En wat kun jij doen om het voor je hond aangenamer te maken?
Als ik vertrek voor een wandeling, weet ik nooit op voorhand hoelang die zal duren. Soms is dat maar 15 minuten, soms 45. Alles hangt af van hoe mijn honden – en vooral Delorean – zich voelen en of ze op dat moment de prikkels kunnen verwerken.
Een wandeling moet ontspanning brengen. Je hond zou achteraf rustiger moeten zijn dan ervoor, niet nog heviger.
Reacties
Een reactie posten