Doorgaan naar hoofdcontent

Waarom ik nee zei tegen een leuk uitstapje – leven met een hoogsensitieve hond

 

Mijn zus woont in Nederland, en al jaren zeggen we tegen elkaar dat we samen naar het Moulin Blues Festival willen gaan. Door allerlei omstandigheden is het nooit eerder gelukt, maar dit jaar leek het eindelijk te kunnen. Mijn zus vroeg of ik graag mee zou gaan. Maar ik zei nee, en dat had alles te maken met Delorean...

Ik probeer zoveel mogelijk vast te houden aan een vaste routine, dit is altijd even niet makkelijk aangezien ik geregeld naar klanten moet. Gelukkig hebben we een ritme gevonden dat werkt voor ons. Wanneer ik niet naar kantoor moet (ik werk ook nog parttime op een boekhoudkantoor), gaan we 's ochtends meestal een korte wandeling maken op een rustige plek. Mijn afspraken als gedragsdeskundige en Hersenwerk begeleider plan ik daarna in. Als ik terug thuis ben, doen we vaak nog iets van Hersenwerk of detectie. 

Afgelopen week was het donderdag een feestdag, en hoefde ik niet naar kantoor. Ik had afgesproken met mijn zus om samen te gaan winkelen bij haar in de buurt. 's Morgens ben ik eerst even met de honden gaan wandelen en rond 12u ben ik vertrokken naar mijn zus. 's Avonds om 21u was ik weer thuis. De honden waren die dag bij oma de doggysit, dus ze hebben zich prima vermaakt (lees: lekker verwend!), maar het ritme van die dag was natuurlijk anders dan wat Delorean gewend is.

Zaterdag was het dan eindelijk zover: het festival waar we na jaren eindelijk naartoe zouden gaan. Maar dat zou betekenen dat ik zaterdag rond de middag zou moeten vertrekken en bij mijn zus moest blijven slapen, want de rit midden in de nacht zie ik niet zitten. Ik zou pas zondag rond de middag weer thuis zijn. Ik weet van tevoren dat dit voor Delorean te veel verandering van routine zou zijn. Hij zou last krijgen van rusteloos gedrag, stress en misschien zelfs maag- of darmklachten.

Daarom zei ik nee. En ik heb gelijk gezegd: volgend jaar ga ik echt wel mee, al is de kans groot dat er weer iets tussenkomt 😉

Gelukkig begrijpt mijn zus dit volledig en heeft ze er respect voor, maar niet iedereen ziet het zo. Ik had heel graag meegedaan dit jaar, maar Delorean is voor mij gewoon belangrijker dan mijn eigen plezier. En als hij dan dit weekend lekker bij mij komt knuffelen, precies zoals hij weet dat ik speciaal voor hem thuis ben gebleven, ben ik helemaal blij dat ik dat heb gedaan!




Reacties

Populaire posts van deze blog

Samenleven met een hoogsensitieve hond en een "normale" hond

  Als je mij een beetje kent of mij al langer volgt, dan heb je vast al wel iets gelezen over Delorean en Stratos . Twee honden met elk hun eigen handleiding. Delorean is een hoogsensitieve hond. Dat wil zeggen: hij is voortdurend alert en reageert sterk op geluiden, geuren, bewegingen of veranderingen in zijn omgeving. Het heeft lang geduurd voor ik doorhad wat er met hem aan de hand was. Van dierenartsen kreeg ik vaak te horen dat hij "gewoon een actieve terriër" was. Maar mijn gevoel zei iets anders. Dus ben ik zelf op zoek gegaan. Toen ik het boek Dogsitief van Ineke Vander Aa ontdekte, viel alles op zijn plek. Sinds ik weet dat hij hoogsensitief is – en ik hier ook echt rekening mee houd – is er een nieuwe wereld voor ons opengegaan. Hij is zelfs de reden waarom ik de opleiding tot gedragsdeskundige ben gaan volgen. Ik wilde andere mensen helpen om hun hond beter te begrijpen. Tijdens die opleiding leerde ik ook hoe belangrijk mentale stimulat...

Als wandelen even geen ontspanning is

  Vanmorgen, toen ik wakker werd, viel plots mijn frank: het was weer eens tijd om een blog te schrijven. Maar waarover? Ik heb onderwerpen genoeg waar ik graag over vertel, maar niets voelde juist voor vandaag. Tot ik met de honden ging wandelen… en die wandeling helemaal anders verliep dan gewoonlijk. En voilà, daar was ineens mijn inspiratie! Normaal zijn mijn honden altijd enthousiast als we vertrekken, maar vandaag waren ze écht niet te houden. Nog voor ze goed en wel uit de auto waren, leken het net losgeslagen holbewoners. Stratos was geen hond meer, maar een soort 4x4 met extra trekkracht. En Delorean – die anders echt goed luistert – had precies bananen in zijn oren. Vroeger had ik mij daar druk in gemaakt. Nu stel ik mij direct de vraag: waarom vertonen ze dit gedrag? En eigenlijk was het antwoord simpel. Er stond veel wind vandaag en we wandelden langs het kanaal. Geluiden en geuren kwamen van alle kanten tegelijk op ons af. En alsof dat nog niet genoeg was, vloog er van...